جنبش Me Too در فضا و ابراز نگرانی از آزار و اذیت جنسی
ناسا قصد دارد در چهارچوب برنامه‌هایی بلندپروازانه، اولین زن و فرد رنگین پوست را تا پایان سال ۲۰۲۵ میلادی به روی ماه فرود آورد و تیمی از فضانوردان را نیز در دهه ۲۰۳۰ میلادی برای ماموریتی یک و نیم ساله رهسپار مریخ کند.
به گزارش رادیونشاط، ناسا از هم اکنون برای اطمینان از ایمنی این سفرها، همکاری‌هایی را با شرکت‌های خصوصی از جمله اسپیس‌ایکس آغاز کرده تا آنها جنبه‌های فنی و انسانی این سفرها را با دقت بررسی کنند.
اما به نظر می‌رسد که در جریان این مطالعات، موضوعات مرتبط با واقعیت‌های جنسی و بحث صمیمیت در فضا نادیده گرفته شده است.
به همین دلیل سه پژوهشگر در کانادا به نام‌های سیمون دوبه (متخصص در روانشناسی جنسیت انسانی، رباتیک و جنسیت شناسی فضایی در دانشگاه کنکوردیا)، جودیت لاپیر (استاد دانشکده علوم پرستاری در دانشگاه لاوال) و ماریا سانتاگویدا (دانشجوی دکترای روانشناسی در دانشگاه کنکوردیا) در مقاله‌ای که بطور مشترک نوشته و منتشر کرده‌اند، به این موضوع پرداخته‌اند.
آنها در این مقاله می‌پرسند که انسان‌ها چگونه می‌توانند برای مدت طولانی در شرایط منزوی و بشدت محدود فضاپیماها و سایر سیارات زندگی کنند؟ در چنین شرایطی افراد چگونه عاشق شدن، رابطه جنسی همچنین شروع و پایان روابط خود را مدیریت خواهند کرد؟ مردم چگونه با استرس، انتخاب محدود شرکای صمیمی و مسائل مربوط به رضایت در ارتباط برخورد خواهند کرد و چگونه می‌توان در فضا از آزار و اذیت یا تجاوز جنسی جلوگیری یا به آن رسیدگی کرد؟
نویسندگان این مقاله سپس با اشاره به جنبش MeToo که در سال ۲۰۱۷ میلادی پدیدار شد و به سرعت گستره‌ای جهانی پیدا کرد، استدلال می‌کنند که زمان برنامه‌ریزی برای آیندۀ جنبش MeToo آنهم در فضا فرا رسیده است.
در این مقاله یکی از نویسندگان یعنی جودیت لاپیر که یک پرستار کانادایی و محقق پزشکی اجتماعی است، به تجربه‌ای که در جریان یک آزمایش فضایی داشته اشاره می‌کند.
خانم لاپیر در دسامبر سال ۱۹۹۹ میلادی در یک آزمایش شبیه‌سازی فضای مریخ شرکت کرده بود. این آزمایش ۱۱۰ روزه در شهر مسکو و روی ماکتی از ایستگاه فضایی میر انجام می‌شد و لاپیر تنها زن شرکت کننده در این آزمایش در میان اعضای یک تیم ۸ نفره بود.
اما یک ماه پس از آغاز این آزمایش و در شب سال نو، فرمانده ارشد روسی این آزمایش، جودیت لاپیر را برخلاف میل او و باوجود مقاومتش، در آغوش می‌گیرد و به زور می‌بوسد.
جودیت لاپیر این موضوع را به آژانس فضایی کانادا اطلاع می‌دهد و خواستار پیگیری اعتراضش می‌شود. او سپس در جریان گفتگو با رسانه‌ها از ضرورت داشتن یک محیط کاری امن و عاری از آزار و خشونت در جریان تحقیقات فضایی صحبت می‌کند.
با این حال برخی رسانه‌های روسی در این ماجرا شروع به سرزنش او می‌کنند و جودیت لاپیر را فردی افسرده معرفی می‌کنند که حتی با خدمه روسی این آزمایش درگیری داشته و بنابراین در این ماجرا مقصر بوده است.
نتیجه اینکه آنچه در جریان این آزمایش ۱۱۰ روزه روی داد، بر کل زندگی حرفه‌ای جودیت لاپیر تاثیر گذاشت. زیرا در حالی که او انتظار داشت پس از آن یک پروژۀ تحقیقاتی را با آژانس فضایی شروع کند، بطور کلی از آن سیستم رانده شد.
جودیت لاپیر تنها فردی نیست که چنین تجربه تلخی دارد و آزار و اذیت‌های جنسی دیگری نیز در دیگر محیط‌های واقعی یا شبیه‌سازی شده فضایی اتفاق افتاده است.
نظرسنجی که در سال ۲۰۲۲ میلادی به سفارش بنیاد ملی علوم (NSF) انجام شد، نشان داد که از ۲۹۰ پاسخ دهندۀ زن، ۷۲ درصد با وجود آزار جنسی و ۴۷ درصد نیز با وجود تجاوز جنسی در برنامه قطب جنوب ایالات متحده (USAP) موافق بوده‌اند.
در نتیجه‌گیری این نظرسنجی نیز «بر فقدان سیستم‌های پیشگیری، گزارش و پاسخ‌دهی کافی، همچنین عدم حمایت از بازماندگان آزارها و عدم اعتماد به بخش منابع انسانی و رهبری برنامۀ قطب جنوب» تاکید شده است.
به گزارش یورونیوز، این مشکل تنها به برنامه قطب جنوب ایالات متحده محدود نمی‌شد و در سال ۲۰۲۱ میلادی نیز علیه کارکنان شرکت‌های هوافضای «بلو اوریجین» و «اسپیس‌ایکس» مجموعۀ نگران‌کننده‌ای از اتهامات آزار و…