دانستنی های در خصوص "کلاغ های زاغی که در استرالیا به انسان حمله می کنند"
کلاغ زاغی یا مگ پای ها (magpies) پرندگانی هستند که همیشه اسمشان در استرالیا با حمله به دوچرخه سواران و عابران در بهار همراه است. اما نکته جالب این است که این پرندگان می توانند با انسان ها دوست شوند، حتی در همان فصول تخم گذاری که پرخاشگرتر می شوند.
به گزارش رادیو نشاط ، کلاغ های سیاه و مگ پای ها از این جهت که می توانند در گروه های بزرگ با هم رابطه دوستانه بسازند، شناخته شده اند. در واقع استرالیا یکی از نقاط اصلی دنیاست که در آن پرندگان در آن رفتارهایی نشان می دهند که حاکی از همکاری زیاد بین آنهاست. آنها اغلب در گروه بزرگی از خانواده و دوستان به سبکی استرالیایی با هم زندگی و معاشرت می کنند.
به نوشته تارنمای اس بی اس، با اینکه بسیاری از پرندگان ممکن است به سمت میز غذای ما بیایند و آنقدر احساس امنیت کنند که از دستان ما غذا بگیرند، این رفتار را نمی توان نشانه ای از دوستی انسان و پرندگان دانست. با این حال، شواهدی وجود دارد که مگ پای های وحشی دوستی پایدار با انسان ها شکل داده اند و این دوستی به خاطر غذا و سرپناه نبوده است.
وقتی که مگ پای ها به طور دائمی در محل زندگی انسان ها لانه می سازند، احتمال حمله آنها به ساکنان آن محل بسیار کمتر است. بیش از هشتاد درصد مگ پای هایی که تولید مثل موفقی دارند در نزدیکی خانه انسانها زندگی می کنند که به این معنی است که قسمت عمده جمعیت انسان ها هرگز مورد حمله این پرندگان قرار نمی گیرند و از آنجا که مگ پای ها می توانند 25 تا 30 سال عمر کنند و به خاطر طبیعتشان در یک مکان می مانند، این توانایی را دارند که یک دوستی طولانی و پایدار را با انسان ها شکل دهند و به افراد خاصی اطمینان داشته باشند و در فصل زاد و ولد به آنها حمله نکنند. دلیل کلیدی این مساله که دوستی با مگ پای های ممکن است این است که می دانیم که این پرندگان می توانند آدم های مختلف را تشخیص دهند و آنها را تا سال ها به یاد بیاورند. این پرندگان تشخیص می دهند که کدامیک از انسان ها برای آنها خطری ندارند. علاوه بر این، مگ پای ها خاطرات خوب را هم به یاد می آوردند و به این ترتیب شخصیت های محبوب و منفوری خواهند داشت.
دوستی برای چه؟
مگ پای هایی که با انسانها دوست می شوند از دیدگاه خود برای آینده سرمایه گذاری می کنند. زمین هایی که برای زندگی و تولید مثل مگ پای ها مناسبند، کم هستند و رقابت برای تصاحب آنها زیاد است. بیشتر مگ پای ها تا دستکم پنج سالگی موفق به داشتن قلمرو خود نمی شوند. در حقیقت تنها حدود چهارده درصد از مگ پای های بالغ موفق به تولید مثل می شوند. بر اساس مطالعه ای که توسط R. Carrick در سال 1970 روی گروه بزرگی از مگ پای ها انجام شد، حتی اگر مگ پای ها هر سال تولید مثل کنند، نهایتا می توانند هفت تا یازده جوجه خود را در سراسر عمر خود به بزرگسالی برسانند.
اینکه مگ پای ها به کسی حمله نکنند لزوما به معنی دوستی آنها با انسان نیست. وقتی که مگ پای ها ارتباطی را با انسان شکل می دهند، اغلب سعی می کنند که اعتمادشان را نشان دهند و به عنوان مثال جوجه هایشان را به انسان های مورد اعتمادشان معرفی می کنند. این پرندگان همچنین ممکن است که اجازه دهند که جوجه هایشان نزدیک آدم ها بازی کنند و موقع نزدیک شدن آدم ها فرار نکنند و حتی به انسان های نزدیک شوند و کنار آنها لانه بسازند.
حتی ندرتا پیش آمده است که مگ پای ها در انجام کارها به انسان ها ملحق شده و سعی می کنند کمک کنند. به عنوان مثال دیده شده که این پرندگان در فعالیت های باغبانی، جابجا کردن خاک و کندن علفهای هرز سعی کرده اند که با تقلید از انسان ها به آنها کمک کنند و گاهی پشت پنجره می آیند کل فعالیت های انسانها را زیر نظر می گیرند. در یک موقعیت استثنایی یک مگ پای ماده در حال فشردن دکمه های لپ تاپ و مشاهده صفحه نمایش آن برای دیدن نتیجه مشاهده شده است.
بازی خطرناک
حال سوال این است که اگر مگ پای ها می توانند با انسان ها چنین خوب باشند، چطور می توان رفتار تهاجمی آنها را در مقطعی از سال توضیح داد؟ برای پاسخ به این سوال باید گفت که این عمل مگ پای ها ناشی از پرخاشگری نیست. این عمل، صرفا دفاعی است و روشی که آنها انتخاب می کنند بر اساس ارزیابی خطرات احتمالی است.
خطر از نظر مگ پای ها کسی است که ناشناخته است و در زمان ساخت لانه در آن محدوده دیده نشده است. بر همین اساس است که حمله مگ پای ها در مکان های عمومی و پارکها بیشتر رخ می دهد. در چنین شرایطی، مگ پای نر که مسئول حفاظت از لانه و تخم هایی است که مگ پای ماده روی آنها خوابیده، یک حمله هشدار دهنده انجام می دهد. هدف از این حمله زدن نیست، بلکه هشداری جدی به شخص است که از محدوده لانه دور شود. اگر به حمله هشدار دهنده توجه نشود، پرنده نر سعی می کند حمله ای واقعی انجام دهد و به سر شخص ضربه بزند. چنین ضربه ای می تواند آنقدر شدید باشد که گردن خود پرنده را بشکند، بنابراین، پرنده تنها وقتی این کار را می کند که راه حل دیگری نداشته باشد و عاجز شده باشد.
یکی از راه حل های خوب در هنگام حمله مگ پای ها دور شدن از محل به آرامی است. نکته مهم دیگر این است که اجازه دهیم پرنده نر در فاصله ای امن چهره ما را ببیند و به خاطر بسپارد. دادن تکه ای گوشت به مگ پای ها و یا گذاشتن محفظه ای به عنوان لانه در نزدیکی محل زندگیشان می تواند آنها را قانع کند که خطری از جانب شما متوجهشان نیست و کسی چه می داند، شاید مگ پای حمله کننده روزی با شما دوست شود.
اگر به جای این کار ها از چتر برای پناه گرفتن استفاده کنید و با سرعت بدوید و از آنها فرار کنید، برایشان شکی باقی نمی ماند که شما یک تهدید خطرناک هستید که باید با هر وسیله ای با شما مقابله کرد.
برای تعامل با مگ پای ها باید از مهارت های رایج در دیپلماسی استفاده کنید که اصل اول آن کاهش تنش است.