احتمال یافتن حیات در شهاب‌سنگی که در بریتانیا فرود آمدب
به گفته پژوهشگران، شهاب سنگی که در سال ۲۰۲۱ در شهرستان گلاسترشر بریتانیا فرود آمد، سرنخ‌هایی در خصوص منشا آب زمین و احتمالا حیات به همراه داشت.
به گزارش رادیونشاط، شهاب‌سنگ «وینچکام» (Winchcombe) نامش را از روستای وینچکام گرفته است، جایی که این شهاب‌سنگ در ۲۸ فوریه ۲۰۲۱ در آن سقوط کرد و به سرعت پیدا شد.
بازیابی و پیدا شدن سریع به این معنی بود که آلودگی کمتری از منابع زمینی که ممکن بود یافته‌های دانشمندان را حین بررسی این سنگ فضایی مخدوش کند، وجود داشت.
پژوهشگران در مطالعه جدیدی که روز چهارشنبه در مجله «ساینس ادونسز» منتشر شد، این شهاب‌سنگ را تجزیه‌وتحلیل کردند و دریافتند که این سنگ بر حسب وزن، تقریبا کمتر از ۱۱ درصد آب، محبوس‌شده در میان مواد معدنی موجود در سنگ و همچنین ترکیبات آلی مانند اسیدهای آمینه دارد. علاوه بر این، ترکیب شیمیایی کلی آب درون شهاب‌سنگ وینچکام تا حد بسیار زیادی با ترکیب آب روی زمین همخوانی دارد.
این یافته‌ها به تقویت بیشتر یک اجماع علمی روزافزون، مبنی بر این‌که محتوای آب سیارک‌ها و دنباله‌دارها سهم چشمگیری از آب در زمین اولیه داشته و به آبی شدن سیاره ما کمک کرده است. سنگ‌های فضایی که به زمین اولیه برخورد کردند، همچنین اسیدهای آمینه را که اجزاء سازنده حیات‌اند نیز به همراه خود آورده‌اند.
ردپاهای مشابهی از آب و اسیدهای آمینه در نمونه‌های سیارک ریوگو که ماموریت هایابوسا ۲ سازمان فضایی ژاپن گرفته است و به زمین آورده، شناسایی شده است. ریوگو یک سیارک کربنی است، یک سنگ فضایی تاریک و سرشار از کربن، از همان نوع شهاب سنگ وینچکام که حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش شکل گرفته است.
در همین حال، ماموریت اوسیریس-رکس ناسا نمونه‌هایی از سیارک بنو، یک سنگ فضایی با ترکیب متفاوت، برداشته است و آن نمونه‌ها را برای تجزیه‌وتحلیل در سال ۲۰۲۹ به زمین خواهد آورد.
به گزارش ایندیپندنت، دانشمندان شهاب‌سنگ‌ها را بررسی می‌کنند و فضاپیماها را برای نمونه‌برداری از سیارک‌ها می‌فرستند، زیرا این سنگ‌های فضایی باستانی مانند آرشیوهای ثابت و یخ‌زده عمل می‌کنند و ماده را همانند زمانی که در منظومه شمسی اولیه بود نگه می‌دارند. درک و شناخت سیارک‌ها می‌تواند به دانشمندان کمک کند که هم بفهمند سیاراتی ازجمله زمین، در ابتدا چگونه شکل گرفتند و هم این‌که همان‌گونه که یافته‌های شهاب سنگ وینچکام نشان می‌دهد چگونه سیارک‌ها و دنباله‌دارها ممکن است تکامل سیاره ما را شکل داده باشند و حتی تکامل خود حیات را آغاز کرده باشند.