اطلاعات مهمی در خصوص تفکیک زباله ها در استرالیا
آیا می دانیم که زباله های بازیافتی مان در استرالیا کجا می روند، چه سازمانی آنها را مدیریت می کند و چطور مواد گوناگون آن جدا سازی می شوند؟
به گزارش رادیو نشاط به نقل از تارنمای اس بی اس ،همه ما، دو هفته یکبار سطلهای زباله های بازیافتی مان را به کنار جدول خیابان می بریم. همه راضی هستیم که با این کار کمکی به حفظ طبیعت و بازیافت مواد مفید کرده ایم و در مصرف منابع و انرژی صرفه جویی می کنیم.
اما لازم است کمی بیشتر درباره اینکه چه چیزهایی را در این سطلها می اندازیم، فکر کنیم. بازرسی سطلهای زباله نشان داده است که ده درصد حجمی این زباله ها چیزهایی هستند که نباید در آنها باشند. رایج ترین مواد آلاینده این زباله ها، کیسه های پلاستیکی هستند که پر یا خالی در این سطل ها ریخته می شوند. دیگر مواد شامل الیاف پارچه ای، زباله های سبز، پلی استرن و زباله های معمولی هستند.
مشکل در سوی دیگر هم وجود دارد. حدود یک سوم زباله های معمولی مواد قابل بازیافت یا زباله های سبز هستند.
سوال این است که آیا می دانیم که زباله های بازیافتی مان کجا می روند، چه سازمانی آنها را مدیریت می کند و چطور مواد گوناگون آن جدا سازی می شوند؟ اطلاع از این موارد برای کاهش آلودگی مواد قابل بازیافت و بهبود عملکرد کارخانه های بازیافت ضروری است.
اطلاع از محتوای سطل ها
گزارشی در سال 2005 منتشر شد که بر اساس آن، چهل و هشت درصد استرالیایی ها درباره اینکه چه چیز قابل بازیافت است و چه چیز بازیافت نمی شود، کاملا سردرگم و بی اطلاع بودند. این مساله به خاطر اختلاف در قوانین در ایالت های مختلف و نیز تفاوت مقررات درباره زباله های خانگی و صنعتی بیشتر هم می شد.
معمولا سالانه کاغذ راهنمایی از city council منطقه خود دریافت می کنیم که درباره موادی که می باید در سطل های بازیافت زباله ریخته شوند توضیح می دهند. اما معمولا بازخوردی از اینکه ما شهروندان چگونه این کار را انجام می دهیم ارائه نمی شود.
به عنوان مثال، از خود و دوستانتان بپرسید که چقدر وقت صرف شستن قوطی ها، ظرف های ماست و دیگر محفظه های غذا می کنید قبل از اینکه آنها را به داخل سطل بازیافت بیاندازید؟
در واقع اصلا نیاز نیست که این کار را انجام دهید چون سیستم های بازیافت امروزی به خوبی از پس تمیز کردن این مقدار از غذای باقیمانده در ظروف بر می آیند. با این حال، هنوز بسیاری از خانواده ها این کار را انجام می دهند چون یا کسی به آنها نگفته که این کار غیر ضروری است، یا اطلاعات به آنها داده شده، اما هرگز آن را نخوانده اند.
با این کار، برای نجات مواد بازیافتی، مقدار زیادی آب و انرژی را هدر می دهیم.
از کجا اطلاعات لازم را به دست آوریم؟
یک گزارش که اخیرا منتشر شده، اطلاعات لازم را از چهار city council منطقه ای در ایالت ویکتوریا جمع آوری کرده است که بر اساس آن مشخص شده که تنها 29 درصد خانوارها برای گرفتن اطلاعات درباره زباله های بازیافتی سری به وبسایت council منطقه زده اند. نام این چهار منطقه در گزارش محرمانه است. بیشتر پاسخ دهندگان گفتند که اطلاعاتشان را در این زمینه از مدارس، روزنامه های محلی و برچسب روی سطل ها می گیرند.
مهم است که اطلاعات لازم در این زمینه به صورت کاملا واضح از منابع درست به دست آید. یک مثال، کیسه های پلاستیکی خرید است که بسیاری از سوپرمارکت ها مشتریانش را تشویق می کنند که آنها را در سطلهای مخصوص بازیافت در محل سوپرمارکت بیندازند. این موضوع ممکن است که باعث شود که مشتریان فکر کنند که می توانند این پلاستیک ها را در سطلهای بازیافت خانگی خود هم بیاندازند که کار درستی نیست و از آنجایی که بیشتر مردم وبسایت های council ها را چک نمی کنند، این مساله در مقیاس بزرگی اتفاق می افتد.
کیسه های پلاستیکی تنها یک نمونه از چیزهایی هستند که اشتباهی به داخل سطلهای بازیافت ریخته می شوند و هزینه های زیادی را به councilها و به طبع آن به مالیات دهندگان تحمیل می کنند.
بسیاری از مواد قابل بازیافت هستند، به شرطی که تجهیزات مناسب در دسترس باشد. به عنوان نمونه به همان کیسه های پلاستیکی بر می گردیم. این کیسه ها بازیافت می شوند، به شرطی کاملا از هر نوع ماده دیگری جدا شوند و دستگاهی نیست که به طور عملی بتواند این جدا سازی را به طور موثر انجام دهد. فرقی هم نمی کند که از آنها برای حمل زباله های دیگر استفاده شوند یا به طور جداگانه در سطل انداخته شده باشند.
اگر اطلاعات مردم در این زمینه کمی بالاتر رود، قطعا تاثیر زیادی در بازیافت بهینه زباله ها خواهد داشت و به علاوه مردم نیز احساس بهتری در زمینه کمک به محیط زیست و حفظ منابع خواهند داشت.
کدام بهتر است؟ یکبار مصرف یا چند بار مصرف
طرز تفکر ما درباره استفاده از مواد از همان ابتدا نیز باید تغییر کند. با اینکه همیشه سیل پیام ها و تبلیغات برای کاهش استفاده از مواد دورریختنی وجود دارد، اما گاهی استفاده از مواد دور ریختی قابل بازیافت بهتر است.
بر اساس یک پژوهش مشخص شد که یک فنجان سرامیکی باید حداقل سی و نه بار استفاده شود تا از یک لیوان کاغذی دورریختنی از نظر زیست محیطی بهتر باشد. همین فنجان باید بیش از 1006 بار استفاده شود تا گزینه بهتری از فنجان های styrofoam باشد. یک فنجان پلاستیکی چند بار مصرف، باید هفده بار مورد استفاده قرار گیرد تا از نمونه کاغذی اش بهتر باشد و این عدد برای شکست دادن Styrofoam ها چهارصد و پنجاه است.
پس اگر لیوانتان را گم می کنید و یا کسی هستید که زیاد ظروفتان را می شکنید، شاید بهتر باشد که از ظروف یکبار مصرف استفاده کنید!