بازگرداندن ماموت‌ها به زمین با علم ژننیک
«کولوسال بایوساینس» (Colossal Biosciences) شرکتی «نوپا» (start-up) مستقر در تگزاس، با بهره‌گیری از مهندسی ژنتیک، می‌کوشد ماموت‌ها را به حیات بازگرداند.
به گزارش رادیونشاط، آخرین ماموت پشمالوی شناخته‌شده، حدود ۳۹۰۰ سال پیش در سرزمین اصلی سیبری، واپسین نفس خود را کشید.
از آن زمان، انسان‌ها ماموت‌ها را فقط از طریق بقایای آن‌ها می‌شناسند: استخوان‌های پراکنده، تعداد کمی لاشه یخ‌زده، همراه با بقایای نازک خز و کرک که زمانی روی تن پشمالوی آن‌ها بود. این بقایا در طی قرن‌ها کنجکاوی ما را برانگیخته است – کنجکاوی ما که البته ممکن است روزی برطرف شود.
«کولوسال بایوساینس» می‌گوید: «ماموت پشمالو نگهبان یک سیاره سالم‌تر بود.» این شرکت با استفاده از «ذخیره‌ساز اطلاعات ژنتیکی» (DNA) بازمانده از ماموت، قادر خواهد بود فیل‌های آسیایی، نزدیکترین پسرعموی موجود این گونه را، از لحاظ ژنتیکی ویرایش و دستکاری کند. اگر طرح‌های این شرکت موفقیت‌آمیز باشد، شش سال بعد یک ماموت پشمالو – یا نزدیکترین نمونه ممکن بازآفرینی‌شده آن– را تولید خواهد کرد. این شرکت امسال ۷۵ میلیون دلار بودجه از سرمایه‌گذاران جذب کرده است.
بنابراین، حدود ۳۹۰۶ سال پس از اینکه ماموت پشمالو پنداشت آخرین بار ما را دیده است، ممکن است دوباره با انسان‌ها آشنا شود - گونه‌ای که هیچ‌گاه پستاندار بزرگی را ندیده است که سودای خوردن آن را در سر نداشته باشد. [البته] تمام مسئولیت انقراض آن‌ها بر دوش ما نبود - پایان عصر یخبندان به طرز گسترده‌ای حجم زیستگاه بالقوه آن‌ها را کاهش داد – اما همان‌گونه که برخی دیرینه‌شناسان استدلال می‌کنند، دوران ماقبل تاریخ پر از اجساد جانوران عظیم‌الجثه است که ما آنقدر آن‌ها را خورده‌ایم تا منقرض شوند. تنبل‌های غول‌پیکر (Giant sloths)، آرمادیلوهای غول‌پیکر، گرگ‌های وحشت...؛ هر جانوری که در آن روزها روی سیاره زمین پرسه می‌زد، باید حواس‌جمع و گوش به زنگ می‌بود.
با توجه به پیشرفت ظاهری در زمینه احیای ماموت، چه بسا باید به این پرسش بدیهی نیز پاسخ دهیم: آیا آن‌ها را بخوریم؟ کولوسال هیچ اشاره‌ای به این چشم‌انداز احتمالی نکرده است، در عوض بر مزایای زیست‌محیطی احیای ماموت تمرکز کرده است: گام‌های سنگین حیوان موجب ضخیم شدن یخ‌های دائمی یا لایه یخ‌زده دائمی خاک، شن، و ماسه در زیر سطح زمین می‌شود که از ذوب شدن آن و انتشار گازهای گلخانه‌ای جلوگیری می‌کند. این شرکت می‌گوید: «اگر اکوسیستم علفزارهای ماموت احیا شود، می‌تواند به معکوس شدن گرمایش سریع اقلیمی و مهم‌تر از آن، حفاظت از یخبندان دائمی شمالگان– یکی از بزرگ‌ترین مخازن کربن در جهان، کمک کند.»
با این حال، می‌توان به این فکر فرو رفت که آیا انسان‌ها وسوسه نخواهند شد که درست مانند اجدادشان، طعم ماموت‌ها را بچشند. در مقطعی، مجبور خواهیم بود تصمیم بگیریم که آیا ما نیز می‌خواهیم ماموت پشمالو - و درواقع، هر گونه دیگری را که برای احیا برگزینیم- بخوریم [یا خیر]. آیا شما آن‌ها را خواهید خورد؟
هالی وایتلاو، مدیر «غذا و کشاورزی بازتولیدی» (Regenerative Food and Farming)، می‌گوید که او برای این کار آماده است. او می‌گوید: «من هر حیوانی را که به طرز وسیع به چرا رفته باشد، می‌خورم.» او می‌گوید که چریدن حیوانات، برای سلامت خاک مفیدند. آن‌ها دانه‌ها و میکروب‌ها را در حین چرا پخش می‌کنند. هرچه خاک قطب شمالگان سالم‌تر باشد، میزبان علفزارهای بیشتری خواهد بود و کربن بیشتری از جو خارج می‌شود. وایتلاو می‌گوید: «مانند بازگرداندن گرگ‌ها است. کاری می‌کنید که تمام سطوح سیستم دوباره بهتر کار کند.»
فاجعه بزرگی خواهد بود اگر ما این موجودات باشکوه را به دوران زندگی خود بازگردانیم؛ فقط برای بهره‌برداری و استفاده از آن‌ها به نفع خود.
ویکتوریا هریج، دیرینه‌شناس موزه تاریخ طبیعی و متخصص ماموت‌های پشمالو، خواستار اقدام احتیاطی در این زمینه شده است. دکتر هریج در خصوص انجام این نوع پروژه‌های زیست‌محیطی، در گفت‌وگو با «تلگراف» گفت: «دارید یک آزمایش مهندسی زیستی را پیش می‌برید که اگر به هدفتان [برسید]، تغییری در مقیاس جهانی ایجاد خواهد کرد. این پرسشی پیش می‌آورد: چه کسی صلاحیت دارد که سیستم اقلیمی سیاره زمین را دستکاری کند؟»
به گزارش ایندیپندنت، دکتر هریج در مصاحبه با ایندیپندنت، نگرانی‌های بیشتری در مورد منشا این ماموت‌ها بیان کرد. او می‌گوید: «من با هر چیزی که با مادر اجاره‌ای انجام شود، مشکل دارم. ترکیب مخلوطی از ماموت اصلاح‌شده ژنتیکی در [رحم] فیل‌های آسیایی بار‌گذاری می‌شود که مخاطرات پزشکی و خطر دردی جانکاه رابرای آن‌ها به همراه خواهد داشت.»