اجتماعی

بهروز بوچانی نویسنده و فیلمساز/ادامه اجرای سیاست وایت استرالیا (White Australia)، در بازداشت پناهجویان

توسط مدیر

تاریخ ارسال: Wednesday, 23 September 2020

هر چند استرالیا کشوری زیبا با شاعران و نویسندگان بزرگ می باشد ، اما وحشیگری و اذیت و آزار در تار و پود بافت فرهنگی اجتماعی و روح این ملت تنیده شده است. افرادی مانند من نمایانگر بخشی از تاریخ غیر رسمی این کشور کهن که با خشونت و آسیب های روحی آمیخته شده است ، می باشند.

رادیو نشاط استرالیا/ نوشته ای از بهروز بوچانی(Behrouz Boochani) نویسنده و فیلمساز - کرایست چرچ ، نیوزیلند -20 سپتامبر 2020

من که در یک خانواده کرد ساکن استان ایلام در ایران بزرگ شدم؛ هرگز فکر نمیکردم که سرنوشت و زندگی من تحت تاثیر قانون قدیمی استرالیا مبنی بر برتری سفید پوستان مهاجر قرار بگیرد. من اطلاعات اندکی در مورد استرالیا داشتم . فقط تا این حد می دانستم که استرالیا یک کشور دوردست بوده ، از آن بعنوان یک مستعمره برای جای دادن مجرمان استفاده می شده و بدنبال کشتار ساکنان بومی و متعاقبا مهاجرت اروپائیان بنیان نهاده شده است. من باید چندین سال پیش در مورد سیاست وایت استرالیا اطلاعات کسب می کردم. بر اساس این سیاست و مقررات که از سال 1901 تا سال 1973 به مورد اجرا گذاشته می شده است ، مهاجران غیر سفید پوست اجازه ورود به استرالیا را نداشتند. هدف از اعمال این قانون تبدیل استرالیا به کشوری سفید پوست نشین بود.

حس بیگانه ستیزی بجای مانده از سیاست وایت استرالیا تاثیر شگرف و چشمگیری در مسیر زندگی من وهزاران پناهجو و مهاجر دیگر که در پاپوآ گینه نو( ( Papua New Guinea، مستعمره سابق استرالیا و جزیره نائورو ( (Nauru در بازداشت بسر می برند، داشته است.

من پس از پایان تحصیلاتم از یک دانشگاه دولتی ،هراز چند گاهی برای مجلات کرد زبان در ایلام و بیشتر برای نشریاتی که در خارج از ایران به زبان کردی چاپ می شدند، مقاله ارسال می کردم.

پایبندی و حمایت من از حفظ فرهنگ کردی باعث شد تا از طرف گروههای تندرو در ایران مورد تهدید قرار بگیرم . در 2013 سپاه پاسدارن انقلاب ایران تعدادی از همکاران مطبوعاتی مرا دستگیر کرد و من نیز تحت تعقیب قرار گرفتم. بدنبال این اتفاقات ، برای من چاره ای جز پنهان شدن و در نهایت فرار از ایران باقی نگذاشت.

پس از خروج از ایران راهی اندونزی شده و از آنجا به همراه 60 نفر دیگر سوار بر یک قایق بطرف استرالیا به راه افتادم. اما در راه قایق ما توسط نیروی دریایی استرالیا متوقف و مسافران آن نیز به جزیره کریسمس (Christmas Island)، یکی از مستعمرات استرالیا در اقیانوس هند منتقل شدند. مدتی بعد بنا به دستور دولت استرالیا من به همراه صدها پناهجوی دیگر به زندانی متروک در استان مانوس در پاپوآ گینه نو برده شدیم.

ورود من به این جزیره، با اجرای سیاست های مهاجرتی کوین راد (Kevin Rudd) ،نخست وزیر وقت استرالیا، همزمان بود . براساس این سیاست که در 19 جولای 2013 اعلام گردید، پناهجویانی که بوسیله قایق خودشان را به سواحل استرالیا می رسانند ، حق ورود به خاک این کشور را نداشته و باید به پاپوآ گینه نو منتقل شوند.

وقتی که وارد جزیره شدم، با زندانی قدیمی، کثیف و گروهی از پناهجویان اعم از زن ، مرد و بچه که پیش از ما به آنجا آورده شده بودند ، مواجه شدم.آنها مدعی بودند که از سال 2001 در آنجا اسکان داده شده بودند. چند روز پس از ورود ما ، این افراد به استرالیا منتقل شده و ما جای آنها را گرفتیم.

من قبلا اطلاعات زیادی درباره این زندان نداشتم و تصور میکردم که جای فوق العاده ای باید باشد، اما بعدا متوجه شدم که بیش از صدها نفر از سال 2001 در آنجا زندانی بوده اند . در سال 2012 بنا به دستور جولیا گیلارد (Julia Gillard) ،نخست وزیر سالهای 2010 تا 2013 استرالیا ، این زندان دوباره بازگشایی شد.

از سال 2013 ما مجبور شدیم این نوع سیستم و تبعید را تحمل کنیم . سیستمی که در آن بدون توجه و احساس مسئولیت در مقابل هراسها و وحشت هایی که بر ما تحمیل میشود، فقط حضور فیزیکی ما توسط نگهبانان و پیمانکاران کنترل می شد.

سرانجام پس از 6 سال تلاش برای علنی نمودن سیستم بازداشتی استرالیا، از طریق نوشتن صدها مقاله ، یک کتاب و ساختن یک فیلم با استفاده از یک دستگاه موبایل قاچاق ، در سال 2019 برای شرکت در فستیوال 2019 WORD Christchurch Festival” " به نیوزیلند دعوت شدم.

در طول نخستین هفته اقامتم در کشور زیبای نیوزیلند به ایراد سخنرانی در Gus Fisher Gallery در آکلند پرداختم. پس از اتمام سخنرانی یکی از حضار به من گفت که پدرش می خواهد ملاقاتی با من داشته باشد. بهمین دلیل به خانه آنها رفتم.

وقتی وارد خانه آنها شدم، با یک مرد 60 ساله روبرو شدم . او به من گفت که یک پناهجوی ایرانی بوده و در سال 2001 نیز در جزیره مانوس بسر می برد، و از آن جزیره به نیو زیلند آمده بود.

زمانی که در جزیره مانوس بودم ، نخهایی را می دیدم که به حصار های توری اطراف زندان ما گره زده شده بودند، یا شعرها یا نقاشی هایی را می دیدم که روی دیوارها نقش بسته اند. این آثار نشان می داد حدود یک دهه پیش از ورود ما به این مکان، افرادی دیگری آنجا ساکن بودند . هر وقت نگاهم به این نشانه ها می افتاد ، با خودم فکر می کردم صاحبان این آثار چه کسانی می توانند باشند و الان در کجا هستند . اکنون با کمال تعجب می دیدم که یکی از آنها در مقابل من نشسته بود.

در کارخانه مشروب سازی با مردی دیدار کردم که جزو 438 مسلفر قایق ماهیگیری اندونزیایی بود که در سال 2001 پس از مدتها سرگردانی در اقیانوس هند ، توسط یک کشتی باربری نروژی بنام MV Tampa نجات پیدا کرده بودند.اما دولت استرالیا اجازه ورود آنها به خاک استرالیا را نداد.

این حادثه که “The Tampa Affair” معروف است نمایانگر سیاست های ضد مهاجرتی دولت استرالیا و در نتیجه محبوس کردن افرادی مانند من در جزایر مانوس و نائورا می باشد. مسافران قایق اندو نزیایی از طرف نیوزیلند پذیرفته شده و آنها به این کشور منتقل شدند . حالا پس از دو دهه که از این اتفاق می گذشت، یکی از مسافران آن قایق روبروی من نشسته بود.

استرالیا یک تصویر زیبا و دل انگیز از خودش را در مقابل دیدگان مردم جهان قرار داده است، در حالیکه تاریخ مدرن استرالیا مملو از معماها و پیچیدگی های گوناگون است. هر چقدر بیشتر در مورد آن تحقیق و بررسی کنید به همان اندازه تاریخ این کشور را درک می کنید. مسافرت من باعث شد تا با نیمه تاریک و پنهان تاریخچه پر از تعصب و بیگانه ستیزی استرالیا آشنا شوم.

ماجرای نسل دزدیده شده (The Stolen Generation)، بخش دیگری از این داستان می باشد . در جریان این رویداد بمدت چند دهه دولت استرالیا هزاران نفر از بچه های بومیان استرالیایی از والدینشان جدا می کرده و آنها را وادار می کرد تا در میان مستعمره نشینان زندگی کنند.

کوین راد در نخستین دوره نخست وزیری خود از بومیان استرالیا بدلیل اجحافی که از این بابت در حق آنها شده بود، عذرخواهی کرد. با اینحال 5 سال پس از عذرخواهی از بومیان، من و هزاران نفر دیگر بدستور این فرد در جزیره مانوس زندانی شدیم.

سیاست های دولت راد که توسط نخست وزیران پس از وی - تونی ابوت، مالکولم ترنبول و در حال حاضر اسکات موریسون - تشدید گردیده ، سالهاست که به جدایی بچه های بیشتری از والدین شان منجر شده است.

سیاست وایت استرالیا که اجرای آن بطور رسمی در سال 1973 به پایان رسید ، اکنون به شکل دیگری ادامه دارد.

By Behrouz Boochani

----------------------

هشدارها درخصوص بیماری کووید-19 را جدی بگیرید

استفاده از ماسک به اندازهٔ فاصله‌گیری اجتماعی یا حتی خیلی بیشتر از آن مؤثر است.

شما باید حداقل ۱/۵ تا 2 متر از دیگر افراد فاصله داشته باشید. در فضاهای سرپوشیده، نباید بیش از یک نفر در هر چهار متر مربع از سطح زمین قرار داشته باشید.

اگردر استرالیا هستید واحساس میکنید به کروناویروس مبتلا شده اید با پزشک خانوادگی خود تماس گرفته و یا با شماره تلفن ملی خط ویژه اطلاعات سلامتی کروناویروس به شماره 1800020080 ارتباط برقرار کنید.

اگر در تنفس با مشکل روبرو می شوید و یا در شرایط اورژانس قرار گرفته اید می توانید با شماره 000 ارتباط برقرار کنید.

دانلود اپ کووید سیف (COVIDSafe)

https://www.covidsafe.gov.au/

دریافت جدیدترین اخبار و اطلاعات در مورد تصمیمات کروناویروس در استرالیا توسط رادیو نشاط