سگ‌هایی که در استرالیا از پنگوئن‌های کوچک مراقبت می‌کنند
اسم آن‌ها در ابتدا پنگوئن پریان بود، تا این که آدم بی‌کاری مدعی شد این اسم خلاف ملاحظات اجتماعی است و نتیجه این شد که اسم بی‌مزه پنگوئن کوچک را روی آن‌ها گذاشتند.
البته اگر منصف باشیم اصلا بی‌ربط نیست چون قدشان فقط ۳۰ تا ۴۰ سانتی‌متر است.
در این جزیره صدها پنگوئن کوچک زندگی می‌کردند تا این‌که بالاخره خبر به گوش روباهها رسید.
Image copyrightgoogle.warrnambool councilپیتر ابوت، از اعضای پروژه محافظت از پنگوئن‌ها، می‌گوید: "جمعیت این پنگوئن‌ها در دوره‌ای حدود ۸۰۰ عدد بود ولی کار به جایی کشید که فقط ۴ تا باقی مانده بودند. یک بار در جریان یک کشتار بی‌وقفه ۳۶۰ پنگوئن ظرف تنها دو شب کشته شدند. روباهها با کشتن حال می‌کنند و رحم در کارشان نیست."
آن مورد خاص در سال ۲۰۰۵ رخ داد ولی روباهها از چند سال قبل از آن هم مشکل‌ساز شده بودند. جزیره میدل، که از سکنه خالی است، فقط با یک باریکه آب ۲۰ تا ۳۰ متری از خشکی جدا می‌شود. هنگام جذر، یا وقتی حجم شن در این باریکه آب زیاد می‌شود، روباهها می‌توانند خیلی راحت به این جزیره بروند و جز سر انگشتشان هم خیس نشود.
این مشکل اولین بار در سال ۲۰۰۰ ظهور کرد، یعنی وقتی که جریان طبیعی دریا مقدار زیادی شن را در حد فاصل جزیره با خشکی تلنبار کرد.
دسترسی راحت به این منبع غذایی باعث شد جمعیت روباهها یک‌شبه چند برابر شود.
چیزی نمانده بود که نسل این پنگوئن‌ها به طور کامل در جزیره میدل منقرض شود – تا این‌که فکری به سر یکی از مرغ‌داران محلی به نام آلن سوامپی مارش رسید؛ فرستادن یکی از سگ‌های مرغ‌داری به جزیره برای مراقبت از پنگوئن‌ها.
آقای ابوت می‌گوید: "در استرالیا برای مراقبت از مرغ یا گوسفند از سگ‌های نژاد مارِما استفاده می‌کنند."
اسم این سگ که پیشگام خدمت در جزیره میدل شد آدبال (خل‌وضع) بود و ورق با ورودش به صحنه برگشت.
"رفتار روباهها بلافاصله عوض شد. تا پیش از رفتن سگ به جزیره، پیدا کردن جای پای روباه روی شن‌های ساحل یک امر عادی بود ولی با حضور سگ توازن قدرت در جزیره به هم خورد. روباهها صدای پارس سگ را می‌شنوند و بوی آن‌ها را حس می‌کنند و برای همین دیگر آن طرف‌ها پیدایشان نمی‌شود.“
شاید باورتان نشود ولی در ده سال گذشته که آدبال و جانشینانش در جزیره میدل حضور داشته‌اند حتی یک پنگوئن را هم روباهها نکشته‌اند.
پنگوئن‌های کوچک
- با نام‌هایی دیگری چون پنگوئن آبی، پنگوئن آبی کوچک و پنگوئن پریان هم شناخته می‌شوند
- کوچکترین گونه در بین پنگوئن‌ها است؛ از شش زیرگونه تشکیل شده که همگی در استرالیا و نیوزلند زندگی می‌کنند
- اکثرا تک‌همسرند و هر سال برای تخم‌گذاری با جفت خود به همان آشیانه سال قبل برمی‌گردند
- نتیجه جفت‌گیری موفق دو تخم است که بعد از ۳۵ تا ۳۷ روز جوجه می‌شوند
حالا جمعیت این پنگوئن‌ها دوباره رشد کرده و به حدود ۲۰۰ عدد رسیده.
اسم سگ‌هایی که در حال حاضر در جزیره نگهبانی می‌دهند اودی و تولا است که از نام علمی این پنگوئن‌های کوچک الهام گرفته شده: اودیپتولا.
قبل از آن‌ها پنج سگ دیگر هم در این جزیره نگهبانی داده‌اند و پیتر ابوت و گروهش دارند یک توله دیگر را هم برای نگهبانی آماده می‌کنند تا سال آینده به جزیره فرستاده شود.
دوره کاری سگ‌ها مطابق است با فصل جفت‌گیری پنگوئن‌ها، یعنی از مهر تا فروردین. در این دوره، پنگوئن‌ها معمولا هفته‌ای پنج یا شش روز را در جزیره سپری می‌کنند.
سگ‌ها لازم نیست همیشه در جزیره باشند چون بوی بدنشان در فضا باقی می‌ماند و روباهها را فراری می‌دهد.
این پروژه با چنان موفقیتی همراه بوده که فیلم آدبال را بر اساسش ساخته‌اند.
پیتر ابوت می‌گوید: "موضوع عالی است. ما داریم با دو تا سگ خوشگل از یه سری پنگوئن ناز مراقبت می‌کنیم و کاری که فیلم با این قصه کرده واقعا محشر است.“
فیلم تا امروز حدود ۱۱ میلیون دلار استرالیا فروش داشته و قرار است در کشورهای دیگر هم نمایش داده شود.
کریستن ابوت، عضو دیگر این پروژه، می‌گوید: "ایده ساختن فیلم به چند سال پیش باز می‌گردد. خیلی از ما باورمان نمی‌شد که ساخته بشود ولی یک دفعه شهر از دوربین و بازیگر پر شد."
گردشگری منطقه هم از این پروژه سود کرده و مردم می‌توانند در تابستان نیم‌کره جنوبی از جزیره دیدن کنند.
جان واتسون، مدیر یکی از هتل‌های محلی، می‌گوید: "سال‌ها بود که چنین اتفاق خوبی در این اطراف نیفتاده بود. مردم برای دیدن سگ‌ها یا گشتن در جزیره به این‌جا می‌آیند و شب‌ها هم تخت‌های ما را پر می‌کنند."
خیلی از مردم محلی در این فیلم بازی کرده‌اند و بقیه هم اگر کاری از دستشان برمی‌آمده در پشت صحنه انجام داده‌اند.
پیتر ابوت می‌گوید: "نقش من را یک آمریکایی بازی کرد. چرا؟ خب معلوم است دیگر، چون نتوانستند در استرالیا کسی به خوش‌تیپی من پیدا کنند."
بی بی سی فارسی