نقش پررنگ انسان‌ها در انقراض ماموت‌های پشمالو
پژوهش‌ها نشان می‌دهد که انسان‌ها یک محرک شدید و مهم در کاهش جمعیت ماموت‌های پشمالو بودند و نقشی اساسی در زمان‌بندی و موقعیت انقراض آن‌ها بازی کردند.
به گزارش رادیونشاط، این صحبت‌های دکتر دِیمیِن فوردهم (Damien Fordham)؛ پژوهشگر انستیتوی محیط زیست دانشکده علوم زیستی در دانشگاه آدلاید، و مرکز اکولوژی کلان (Macroecology)، تکامل و اقلیم در انستیتوی گلوب در دانشگاه کوپنهاگن.
او اعلام کرد: «ما با استفاده از مدل‌های کامپیوتری، فسیل‌ها و DNA باستانی مکانیسم‌ها و تهدید‌هایی که نقش اصلی را در کاهش و سپس انقراض ماموت پشمالو داشتند را شناسایی کردیم.»
امضای تغییرات گذشته در نحوه توزیع و ترکیب جمعیت ماموت‌های پشمالو، که با استفاده از فسیل‌ها و DNA باستانی شناسایی شده‌اند، نشان می‌دهند که انسان‌ها انقراض این غول‌های باستانی را در برخی نواحی تا ۴۰۰۰ سال جلو انداختند.
دکتر فوردهم گفت: «ما می‌دانیم که انسان‌ها ماموت‌های پشمالو را برای گوشت، پوست، استخوان و شاخ شکار می‌کردند. با این حال، تا به امروز دشوار بود که نقش دقیق هر کدام از عوامل گرمایش اقلیمی و شکار انسان‌ها را در انقراض آن‌ها تعیین کنیم.»
این پژوهش همچنین نشان می‌دهد که ماموت‌های پشمالو احتمالا در شمالگان هزاران سال بیشتر از چیزی که قبلا تصور می‌شد زنده مانده بودند؛ در زیستگاه‌هایی کوچک با شرایط اقلیمی مناسب و تراکم جمعیتی کم انسان‌ها.
دکتر جرمی آستین (Jeremey Austin)، پژوهشگر انستیتوی محیط زیست و دانشکده علوم زیستی در دانشگاه آدلاید، گفت: «یافته‌های ما درباره بقای طولانی مدت در اوراسیا به طور مستقل شواهد DNA تازه منتشر شده را تایید می‌کنند که نشان می‌دهد ماموت‌های پشمالو ۵۰۰۰ سال پیش در نواحی سیبری زندگی می‌کردند. آنالیز ما ادعای مربوط به تاثیر انسان‌ها به عنوان یک محرک در کاهش جمعیت و فروپاشی محدوده جانوران بزرگ در اوراسیا در اواخر پلیستوسن را تقویت و حل می‌کند.»
او همچنین اعلام کرد که این آنالیز ادعای پیشین را رد می‌کند که تغییر اقلیم به تنهایی جمعیت ماموت‌های پشمالو را محو کرد و نقش انسان‌ها محدود به شکارچیانی بود که تیر خلاص را به آن‌ها وارد می‌کردند: «انقراض گونه‌ها معمولا نتیجه فعل و انفعالات پیچیده میان فرایندهای تهدیدآمیز گوناگون است. مسیر انقراض ماموت‌های پشمالو طولانی و دائمی بود و از هزاران سال پیش از خود انقراض آغاز گشته بود.»
یافته‌های این پژوهش به تازگی در ژورنال Ecological Letters منتشر شده‌اند.