پستانداران ماقبل تاریخ چگونه شانس خود را برای بقا افزایش می‌دادند؟
مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که پستانداران ماقبل تاریخ احتمالا به جای پروردن مغزهای بزرگتر، با بزرگتر شدن جثه، شانس بقای خود از زمان انقراض دایناسورها را افزایش داده‌‌اند.
به گزارش رادیونشاط، این تحقیق می‌گوید که پستانداران اندازه جثه خود را در ۱۰ میلیون سال اول پس از انقراض دایناسورها، بزرگتر کردند. این عمل به آن‌ها کمک کرد خود را با تغییرهای اساسی در ترکیب قلمرو حیوانات زمین تطبیق دهند.
دانشمندان از جمله [محققانی] از دانشگاه ادینبورگ بریتانیا، گفتند که به دنبال برخورد فاجعه‌آمیز سیارکی در ۶۶ میلیون سال پیش که به دوران دایناسورها پایان داد، اندازه مغز پستانداران در مقایسه با وزن بدن آن‌ها کاهش یافت.
به گفته محققان، تاکنون مشخص نبود که پستانداران ماقبل تاریخ در چندین میلیون سال اول بعد از انقراض گروهی چگونه رشد کردند.
برای روشن‌تر شدن این راز، آن‌ها روی فسیل‌های تازه‌کشف‌شده از ۱۰ میلیون سال پس از انقراض که [دوره] پالئوسن نام دارد، سیتی اسکن با اشعه ایکس انجام دادند.
یافته‌ها نشان داد که اندازه نسبی مغز پستانداران در ابتدا کاهش یافت؛ زیرا اندازه جثه آن‌ها با سرعت بیشتری افزایش می‌یافت.
این مطالعه نشان داد که جانوران ما قبل تاریخ به‌شدت به حس بویایی خود متکی بودند؛ در حالی که بینایی و دیگر حواس کمتر رشد پیدا کرده بودند- و این نشان می‌دهد که شاید در ابتدا، برای زنده ماندن در دوران پس از دایناسورها، بزرگتر بودن از باهوش‌تر بودن سودمندتر بوده است
ما چندین جمجمه فسیل‌های جدید مربوط به پستانداران پالئوسنی را که ۱۰ میلیون سال پس از مرگ دایناسورها زندگی می‌کردند، سیتی اسکن کردیم. آن‌ها نه تنها از پستانداران امروزی مغزهای کوچک‌تری داشتند بلکه در واقع اندازه مغزشان (به نسبت جثه‌شان) پس از اصابت ستاره به زمین کاهش هم پیدا کرده بود.
اورنلا برترند، محقق ارشد این مطالعه از دانشکده علوم جغرافیای دانشگاه ادینبورگ، توضیح داد: «نگهداری از مغزهای بزرگ هزینه‌بر است و اگر برای کسب منابع ضروری نباشد، ممکن است در آن آشوب و دگرگونی شدید پس از برخورد سیارک با زمین، برای بقای پستانداران اولیه ماقبل تاریخ مضر بوده باشد.»
به گزارش ایندیپندنت، از آنجا که پستانداران دوران جدید بسیار باهوش‌اند، این فرض راحت‌تر پیش می‌آید که این مغزهای بزرگ بودند که به اجداد ما کمک کردند بعد از دایناسورها باقی بمانند و از انقراض جان سالم به در ببرند. اما شاید چنین نبوده نباشد.
چرا؟ پستانداران پیش از آنکه واقعا باهوش شوند، جثه‌شان بزرگ شد.
آن‌ها از نظر اندازه باد کردند و جای خالی دایناسورها را پر کردند و شاید مغز بزرگ در واقع مانعی برایشان به حساب می‌آمد.
صرفا کمی بعد، وقتی پستانداران با یکدیگر در اکوسیستم‌های اشباع‌شده رقابت می‌کردند، مغز‌ها بزرگ شدند.