چگونگی آگاهی از موارد ابتلای قبلی به کووید-19
در استرالیا در اوج شیوع امیکرون، بنا به دلایلی از قبیل کمبود کیت‌های تست سریع آنتی ژن و همچنین فاقد علامت یا دارای علائم خفیف بودن بخش قابل توجهی از مبتلایان به ویروس، شمار بیماران آلوده از آمار رسمی اعلام شده بیشتر بوده است.
به گزارش رادیونشاط، موسسه بین‌المللی سنجش و ارزیابی سلامت اعلام کرد، بر اساس داده‌های جمع‌آوری شده از آفریقای‌جنوبی و ایالات متحده، بین 80 تا 90 درصد از موارد ابتلا به امیکرون در سطح جهان، فاقد علامت یا دارای علائم بسیار خفیف بیماری هستند.
بر اساس نظرسنجی انجام شده در گلدکوست واقع در کوئینزلند، حدود 90 درصد از افرادی که جواب تست پی سی آر آنها مثبت اعلام شد، از آلوده بودن خودشان به ویروس بی‌اطلاع بودند.
ویروس شناسان معمولا از ابزارها و شیوه‌های گوناگونی برای تخمین آمار واقعی مبتلایان بر اثر شیوع ویروس استفاده می‌کنند که از جمله آنها می‌توان به داده‌های مربوط به تعداد بیماران بستری در بیمارستان و نسبت نتایج مثبت تست‌های پی سی آر اشاره کرد.هر چقدر این نسبت بیشتر باشد، احتمال وجود موارد ثبت نشده بیشتر است.
روش دیگر برای تخمین تعداد واقعی افراد آلوده در طول شیوع ویروس، انجام مطالعات سرولوژیکی یا غربالگری نمونه‌های خون از منابع مختلف، برای یافتن آنتی بادی به منظور مشخص کردن مورد یا موارد ابتلای قبلی فرد به ویروس است.
پزشکان عمومی می‌توانند با پیروی از برنامه Medical Benefits Schedule ،انجام تست آنتی‌بادی را به بیماران توصیه کنند، اما کریس موی، نایب رئیس انجمن پزشکی استرالیا می‌گوید، این آزمایش‌ها فقط زمانی باید استفاده شوند که دلیل بالینی آشکاری برای آن وجود داشته باشد.
به گفته آقای کریس موی، یکی از مواردی که در انجام این تست می‌تواند مفید باشد، این است که بیمار با علائم طولانی‌مدت بیماری به پزشک مراجعه کرده اما مطمئن نباشد که آیا به ویروس آلوده شده است یا نه.
افرادی که به دلایل گوناگون از جمله کنجکاوی یا دریافت پاسپورت ایمنی خاص، قصد دارند از ابتلا به کووید-19 مطمئن شوند، می‌توانند برای دادن تست آنتی بادی مراجعه کنند.
این درحالی است که رئیس کالج سلطنتی پاتولوژی استرالیا معتقد است از آنجایی‌که نمی‌توان موارد ابتلای قبلی را به طور دقیق تایید یا رد کرد، بنابراین انجام چنین تستی توصیه نمی‌شود.
او انجام تست پی سی آر در زمان ابتلا به ویروس را بهترین شیوه برای تشخیص وجود ویروس در بدن فرد توصیف کرد.
از سوی دیگرازآنجایی که واکسن‌ها فقط پروتئین اسپایک ویروس را هدف قرار می‌دهند، بنابراین امکان تشخیص بین آنتی‌بادی‌های ناشی از تزریق واکسن و آنتی بادی طبیعی تولید شده بر اثر ابتلا به ویروس برای پاتولوژیست‌ها فراهم است.
به بیانی دیگر، چنانچه فردی فقط دارای آنتی بادی اسپایک باشد، به احتمال زیاد تولید آنها بر اثر تزریق واکسن صورت گرفته است. اما وجود پروتئین دیگر به نام نوکلئوکپسید در کنار پروتئین اسپایک، نشان می‌دهد که فرد قبلا به ویروس کووید-19 آلوده شده است.
به گفته متخصصان، آنتی‌بادی‌ها حدود دو هفته پس از آلوده شدن به ویروس ایجاد شده و تا حداقل شش ماه در بدن فعال هستند، هرچند ممکن است این امر از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. در نتیجه آزمایشاتی که خارج از این چهارچوب زمانی انجام شوند، از اعتبار کافی برخوردار نخواهند بود.