افراد دارای معلولیت در استرالیا از منظر اقتصادی و اجتماعی چگونه می توانند در جامعه فعال باشند؟
برنامه ای که بعد از مدیکر در استرالیا بزرگترین سیاست بهداشتی این کشور به حساب می آید.
NDIS یا برنامۀ بیمه ملی معلولیت، در پی آن است که برای قریب نیم میلیون استرالیایی که با معلولیت های دائم و قابل ملاحظه ای دست به گریبان اند، حمایت های لازم را مهیا کند تا آن ها هم بتوانند از یک زندگی معمول بهره مند شوند.
به گزارش رادیو نشاط به نقل از تارنمای اس بی اس ، این طرح در سال 2012 توسط دولت لیبر ارایه شد، و حوالی جولای 2016 به تدریج در کل کشور عملیاتی گردید.
با این حال ارایه دهندگان این خدمات خاطرنشان می کنند که هنوز اقدامات بیشتری باید صورت بگیرد که افرادی با پس زمینۀ غیرانگلیسی زبان، بتوانند به این خدمات دسترسی پیدا کنند.
معلولیت نباید عاملی باشد که افراد را از رسیدن به آن چه به طور بالقوه مستحق داشتنش هستند، محروم کند.
NDIS رویکردی مادام العمر دارد و سعی می کند با تمرکز زودهنگام بر افراد دارای ناتوانی، به آن ها کمک کند که در مراحل بعدی زندگی شان موفق تر باشند.
تشکیلاتی که موظف به اجرای این برنامه در کشور است، آژانس ملی بیمۀ معلولیت کامن ولث یا به اختصار NDIA است.
جانشین مدیر NDIA در شمال ویکتوریا، ساشا جیمز دربارۀ چگونگی کار این تشکیلات می گوید: "برنامۀ ملی بیمۀ معلولیت، برنامه ای برای ایجاد فرصت برای افراد دارای معلولیت در استرالیاست که بتوانند از منظر اقتصادی و اجتماعی در جامعه فعال باشند و در پی انتخاب های خودشان در زندگی بروند، و شکل دریافت حمایت مورد نیازشان در اختیار خودشان باشد تا بتوانند زندگی معمولی داشته باشند."
سایمون مردی 43 ساله با معلولیت ذهنی مادرزادی است. مادرش گابریل فخری که یک مددکار اجتماعی است می گوید که او نیاز به مراقبت تمام وقت دارد.
خانم فخری می گوید: "پسر من سایمون حالا 43 ساله است، و از زمان تولد معلولیت ذهنی، ناشنوایی و اوتیسم داشته است. برای همین هم نمی تواند حرف بزند. از حدود ده سال پیش هم بیماری روانی دوقطبی هم در او شدت گرفت، که در نتیجۀ آن در مواقعی، وقتی که سر حال است و نخوابیده، ترس جنون ادواری دارد، و بعضی وقت ها هم کاملاً افسرده است و می خواهد 20 روز در رختخوابش باشد و بیرون نیاید. در کل نیازهای اساسی زیادی دارد."
دولت با گابریل فخری تماس گرفته تا با هماهنگ کنندگان محلی NDIA جلسه ای داشته باشد و راه های کمک به پسرش را بررسی کنند. او امیدوار است که بعد از پذیرفته شدن سایمون در این برنامه، خدماتی که هم اکنون دریافت می کند در برنامۀ جدیدش ادغام شود.
شاید برای برخی این سوال پیش بیاید که چه کسانی واجد شرایط دریافت کمک از این برنامه اند. برای این که کسی مشمول این طرح شود، باید: معلولیتی دائمی داشته باشد به طوری که این معلولیت به طور قابل ملاحظه ای بر فعالیت های روزمرۀ او تاثیر بگذارد، سنش کمتر از 65 سال باشد؛ شهروند استرالیا باشد یا ویزای اقامت دائم یا ویزای خاص پناهندگی و حمایتی داشته باشد و در جایی در کشور ساکن باشد که خدمات NDIS در حال ارایه است.
چه کسی مسئول انجام و اجرای NDIS است؟
بر اساس دستورالعمل اجرایی این برنامه، NDIA با همکاری دولت های کامن ولث، ایالت و اقلیم و تشکیلات و موسسه های کامیونیتی، متولی اجرای NDIS در مناطق مختلف است.
اقلیم پایتختی استرالیا ACT، اولین جایی بود که به طور کامل این الگوی جدید را عملیاتی کرد و 5075 نفر را از 30 سپتامبر مشمول آن قرار داد.
با این حال بنا به گزارش منتشر شده در 15 اکتبر در روزنامۀ آسترالیان، کسانی که به تازگی مشمول این طرح شده اند، پذیرش نشده اند و به آن ها گفته شده که باید منتظر شوند تا جایی برای آن ها خالی شود که عموماً به این معناست که یکی از کسانی که این خدمات را دریافت می کنند، فوت کند.
این مساله نگرانی هایی را در بین بعضی کامیونیتی ها دامن زده است و برخی نگران آنند که ممکن است کلن خدماتی شامل حالشان نشود.
اتحادیۀ معلولیت قومی کشور NEDA، تشکیلات اصلی ای است که از حقوق و منافع افراد دارای معلولیت، خانواده ها و مراقبت کنندگانشان، با پس زمینه های زبانی و فرهنگی مختلف و غیر انگلیسی زبان دفاع می کند و مشاوره هایی در مورد سیاست های اعمالی به دولت ارایه می دهد.
مدیر عامل NEDA، دوآین کرانفیلد معتقد است که NDIS می تواند تغییرات ضروری زیادی را ایجاد کند.
او می گوید: "ایجاد NDIS فکر بسیار خوبی بوده است. این طرح زندگی های بسیاری را تغییر خواهد داد، زندگی افراد معلول را بهتر خواهد کرد. این برنامه ای است که احتمالاً بزرگ ترین بهسازی اجتماعی تاریخ استرالیا از زمان ایجاد مدیکر است. طرح بزرگی است، ولی با این حال باید یادآور شویم که تنها 470هزار نفر را تحت پوشش قرار می دهد."
به عقیده کرانفیلد، باید اقدامات بیشتری انجام شود تا این طرح در دسترس افراد غیرانگلیسی زبان هم قرار گیرد.
به گفتۀ او که دولت و NDIA زمان بیش از حد زیادی را برای برنامه ریزی عملیاتی جهت رساندن این پیام به همگان صرف کرده اند.
او می گوید: " ما پیشنویس طرحی راهبردی را برای توسعۀ شمول طرح به کامیونیتی های چندفرهنگی به دولت ارایه کرده ایم و به زودی نتایج آن را شاهد خواهیم بود."
مددکار اجتماعی، گابریل فخری می گوید که گزارش هایی شنیده است که برخی پولی را که باید نگرفته اند و برخی برنامه ها بودجه ای دریافت نکرده اند.
او می گوید که نگرانی های به جایی وجود دارد که برخی که انگلیسی را خوب صحبت نمی کنند، ممکن است از برنامه محروم شوند.
یکی از سازمان هایی که در ویکتوریا متولی انجام این برنامه است، ADEC است.
مدیراجرایی این سازمان، کیث هیچن می گوید که زبان مشکل اصلی بر سر راه اجرای این طرح است.
او می گوید: "ندانستن انگلیسی باعث می شود که این افراد سیستم را درک نکنند، برای همین هم کمی مضطرب می شوند. بالاخص زمانی که باید برنامه شان را به NDIS تغییر دهند و بیشترشان فکر می کنند که خدمات دریافتی شان را از دست خواهند داد. برای همین هم کمی از پیوستن به NDIS رویگردانند. مشکل دیگر این است که NDIS بیشتر از راه رسانه های اجتماعی اینترنتی تبلیغ می کند و خیلی از دریافت کنندگان خدمات ما، از کامپیوتر استفاده نمی کنند یا به طور محدود آن را به کار می برند برای همین هم این اطلاعات به آن ها نمی رسد. راه دریافت اطلاعات این افراد عمدتاً از طریق رادیوهایی مثل اس بی اس یا تلویزیون است که بتوانند این اطلاعات را به زبان خودشان بشنوند."
به گفتۀ او، ADEC طرح هایی را اجرا می کند که اطلاعات بیشتر در دسترس افراد قرار گیرد. تشکیلات آن ها به طور مستقیم با دریافت کنندگان خدمات تماس می گیرد و برنامه ای حمایتی را نیز اجرا می کنند که افراد بتوانند به طور مستقیم با آن ها تماس بگیرند برای برنامه ریزی کمک دریافت کنند.
ساشا جیمز از NDIA پیشنهاد می کند که متقاضیان به طور مستقیم با NDIA تماس بگیرد یا این که از طریق سازمان های کامیونیتی مثل The Brotherhood of Saint Laurence اقدام کنند.
او می گوید: "ما کسانی را که حس اضطراب در این مورد دارند، تشویق می کنیم که در جلسات اطلاع رسانی کامیونیتی ای که برگزار می کنیم شرکت کنند. در وبسایت ما جزئیات این جلسات وجود دارد."
به گفتۀ دوآین کرنفیلد از NEDA صحبت کردن با NDIA اقدام خوبی برای گام نخست است.
اومی گوید: "به نظر من اطلاعات نادرست بسیاری در کامیونیتی وجود دارد. فکر می کنم خیلی ها در این مورد چیزهایی می دانند، اما همه چیز را نمی دانند. به نظر من بهتر است افراد مستقیماً به منبع اصلی اطلاعات مراجعه کنند و به طور مستقیم با افراد NDIS صحبت کنند."
به نظر می رسد که درخواست حضور یک مترجم ممکن است برای درک کامل شکل کار این برنامه کفایت نکند.
گابریل فخری، ممدکار اجتماعی، توصیه می کند که بهتر است متقاضیان افراد حامی خود را به همراه ببرند و خدماتی را که واجد شرایطش هستند، دریافت کنند.
او می گوید: "کسانی را که می شناسیدبه همراه خود ببرید، کسانی از مدرسۀ فرزندتان مثلاً یا هر جای دیگری، چرا که وقتی مادر هستید، خیلی احساسی برخورد می کنید و گاهی ناراحت می شوید. برای همین اگر کس دیگری را در جلسه داشته باشید، آن ها کمک می کنند جلسه بهتر برگزار شود."
در برنامۀ ملی بیمۀ معلولیت تصریح شده است که: "حالا استرالیایی ها آرامش خاطر خواهند داشت اگر فرزندشان یا کسانی که دوستشان دارند، با معلولیتی جدی به دنیا بیایند یا به آن دچار شوند که احتمالاً درطول زندگی درگیر آن خواهند بود، حالا آنها حمایتی را که لازم دارند را، زمانی که نیاز دارند، دریافت خواهند کرد." و این همان چیزی است که گابریل فخری آرزویش را دارد.
او می گوید: "من امیداورم و دعا می کنم که با این برنامۀ جدید، آن ها سن و سال من، وضعیت سلامت من و سلامت همسرم، و سن و سال پسرم را در نظر بگیرند، و برنامه ای بریزند که وقتی که من امکان مراقبت از او را نداشتم، او بتواند در شرایطی مناسب مورد مراقبت قرار بگیرد، این رویای من و هدف نهایی من در مورد NDIS است."