نخست وزیران استرالیا ، از ابتدا تا کنون - نهمین نخست وزیر استرالیا - جیمز اسکالین James Scullin
نهمیمن نخست وزیر استرالیا -جیمز اسکالین (James Scullin) - متولد 1876، وفات1953، دوره تصدی نخست‌وزیری : •22 اکتبر 1929 تا 6 ژانویه 1932
تاریخ همیشه در میان مطالبی قرار دارد که خواندن و دانستن آن می‌تواند جذاب و شنیدنی باشد. بر همین اساس همکاران مان در بخش تحریریه رادیو نشاط ، اقدام به معرفی و آشنایی همراه با بیوگرافی نخست وزیران استرالیا از ابتدا تا کنون نموده اند.
استرالیا از سال 1901 تاکنون 30 نخست وزیر را به خود دیده است. که "ادموند بارتون" نخستین و " اسکات موریسون" آخرین آنها تاکنون (2018) بوده است.
قابل ذکر است که در آگوست سال 2018 حذب لیبرال استرالیا در یک اختلاف درون حزبی ، مالکوم ترنبول را از رهبری حزب و نخست وزیری این کشور برکنار کرد و اسکات موریسون بعنوان رهبر جدید این حزب انتخاب و بعنوان نخست وزیر استرالیا معرفی شد.
نخست وزیران استرالیا ، از ابتدا تا کنون - نهمین نخست وزیر استرالیا - جیمز اسکالین
James Scullin
متولد 1876، وفات 1953
دوره تصدی نخست‌وزیری :
22 اکتبر 1929 تا 6 ژانویه 1932
رادیو نشاط استرالیا - تهیه‌ی خبر و ترجمه: آروین خادم‌صمیمی
جیمز اسکالین اولین نخست‌وزیر کاتولیک استرالیا، اولین نخست‌وزیر استرالیا با ریشه‌های ایرلندی و اولین نخست‌وزیر متلد استرالیا از حزب کارگر بود. شروع نخست‌وزیری او با رکود بزرگ دوره‌ای ویران‌گر در استرالیا و دنیا همراه بود. در دوره‌ی دوساله‌ی زمام‌داری‌اش با دو بحران اساسی روبه‌رو شد: مشکلات اقتصادی جدی ناشی از رکود و تقسیم شدن حزب کارگر به سه گروه. دولت او نتوانست در مقابل مجلس ناسازگار راه‌کارهای رفع رکود را به تصویب برساند.
James Henry Scullin
جیمز هنری اسکالین که با نام جیم معروف است، در هجدهم سپتامبر 1876 در شهر تراوالا، ایالت ویکتوریا متولد شد. او پنجمین فرزند از نُه فرزند جان اسکالین و آن لوگان بود که هر از شهر دِری ایرلند شمالی به استرالیا مهاجرت کرده بودند. پدرش معدن‌چی بود و بعدها مسئول بازرسی و نگه‌داشت ریل‌های راه‌آهن شد. جیمز اسکالین در مدارس دولتی کوچکی در تراوالا و بعدها در مونت روان در نزدیکی بالارات درس می‌خواند. او در چهارده سالگی مدرسه را رها کرد و به‌کار در خواربار فروشی پرداخت اما تحصیلاتش در کلاس‌های شبانه و نیز مطالعات وسیع در کتاب‌خانه‌ی عمومی بالارات ادامه داد.
اسکالین مهارت‌های گفتمان را به‌عنوان عضوی از انجمن مردان جوان کاتولیک و انجمن بومیان استرالیا فرا گرفت. او جوایزی را برای گفتمان در رقابت‌های ساوت استریت بالارات برنده شد اگرچه بعدها تا سی سال برای آن بردها مورد قضاوت قرار گرفت. او در حرفه‌های مختلف بسیاری از جمله برش چوب، معدن‌کاری و کشاورزی به کار بدنی مشغول شد و در بیست‌وچند سالگی یک خواربار فروشی در بالارات به راه انداخت، شغلی که تا ده سال بعد به آن مشغول بود.
در سال 1903 اسکالین به شورای سیاسی حزب کارگر، پیش‌گامان حزب کارگر استرالیا پیوست. او از سال 1906 به‌عنوان گرداننده‌ی سیاسی پاره‌وقت اتحادیه‌ی کارگران استرالیا به تاسیس شعبات شورای سیاسی حزب کارگر در ویکتوریای غربی کمک کرد. او در انتخابات فدرال دسامبر 1906 به‌عنوان کاندیدای حزب کارگر و کرسی بالارات در مقابل نخست‌وزیر آلفرد دیکین قرار گرفت اما این تلاش ناموفق بود.
اسکالین در انتخابات عمومی سیزدهم آوریل 1910 کاندید حزب کارگر و برنده‌ی کرسی گورَنگَماین مجلس فدرال شد و خیلی زود ثابت کرد مناظره‌گری توان‌مند در پارلمان است. او پس از از دست دادن این کرسی در انتخابات بیست‌وچهارم ژوئیه‌ی 1913، سردبیر روزنامه‌ی کارگر "بالارات ایونینگ اِکو" شد و تا زمان ورود دوباره‌اش به پارلمان در سال 1922 این سمت را بر عهده داشت.
اسکالین رهبر مخالفان طرح خدمت اجباری در فاصله‌ی سال‌های 1916-1917 بود و در همایش بین ایالتی حزب کارگر استرالیا که برای بررسی همین موضوع در دسامبر 1916 برگزار شد، جنبشی را برای حذف طرح خدمت اجباری به راه انداخت.
اسکالین در انتخابان میان‌دوره‌ای هجدهم فوریه 1922 که در پی مرگ فرنک تودور رهبر حزب اپوزیسیون برگزار شده توانست با به‌دست آوردن کرسی یارا و به‌عنوان نماینده‌ی حزب کارگر استرالیا دوباره وارد مجلس فدرال شود و این کرسی را برای بیست‌وهشت سال، ده انتخابات عمومی حفظ کرد.
اسکالین در بیست‌ششم آوریل 1928 با پیروزی بر متیو کارلتون (رهبر حزب کارگر که به‌دلیل بیماری استعفا داد) و در بحبوحه‌ی اختلاف میان اعضای میانه‌رو و رادیکال حزب کارگر به‌عنوان رهبر حزب در مجلس فدرال انتخاب شد.
علی‌رغم چنددستگی حزب و اعتراضات طولانی و خشونت‌آمیز کارگران دریانوردی حزب کارگر با رهبری اسکالین توانست هشت کرسی از کرسی‌های استنلی بروس نخست‌وزیر و رهبر ائتلاف ملی‌گرایان و حزب کانتری را در انتخابات عمومی هفدهم نوامبر 1928 از آنِ خود کند. حزب کارگر استرالیا که برای مدت سیزده سال از 1916 و در پی تقسیم اعضا در اختلاف نظر بر سر قانون خدمت اجباری، نتوانسته بود دولت را در اختیار داشته باشد حالا با کسب بیست‌ونه کرسی مجلس نمایندگان کابینه را به‌دست آورد اما نتوانست سنا در از ائتلافیون بگیرد. اسکالین هم‌زمان با نخست‌وزیری، مسئولیت وزارت امور خارجه و صنعت را نیز از اکتبر 1929 تا ژانویه 1932 بر عهده گرفت.
نداشتن کنترل بر سنا مانع اصلی دولت اسکالین در مبارزه با رکود بزرگ شد. این رکود زمانی آغاز شد که بازار سهام وال‌استریت در نیویورک در 29 اکتبر 1929، یک هفته پس از نخست‌وزیری اسکالین، سقوط کرد. بحران اقتصادی در سراسر جهان در اوایل دهه 1930 موجب ورشکستگی بانک‌ها، سقوط سرمایه‌گذاری، افزایش بی‌کاری، کاهش قیمت کالاها و افت تجارت شد.
وقتی ای‌جی تئودور، وزیر دارایی و معاون نخست‌وزیر، در جولای 1930 به اتهام کلاه‌برداری در وقایع معادن مونگانا از دولت کنار گذاشته شد، اسکالین وظایف وزیر دارائی را نیز بر عهده گرفت. اسکالین که برای دوره‌ای هفت‌ماهه این وظیفه را به عهده داشت، در نهم جولای 1930 اولین بودجه‌ی دولتش را به پارلمان ارائه کرد و ساعاتی بعد تئودور وزیر دارائی از کابینه استعفا داد. بودجه‌ی اسکالین برای افزایش دارایی دولت از افزایش مالیات بر درآمد و هزینه‌های پستی و ایجاد مالیات بر فروش طراحی شده بود.
اسکالین در پی ناتوان ماندن دولت در پرداخت سود سرمایه‌گذاران خارجی با دعوت از نماینده‌ی یک بانک انگلیسی به مدیریت سِر اوتو نامییِر موافقت کرد. نامییِر نتوانست تصویر اولیه‌ی تاثیرگذاری از درک اقتصادی‌اش از شرایط در نخست‌وزیر ایجاد کند. هرچند نخست‌وزیر کاملا به اوضاع اقتصادی اشراف داشت اما بسیار نگران میزان بالای بدهی، کاهش صادرات و افزایش بی‌کاری بود. در اوت 1930 این نماینده‌ی بانک انگلیسی با اسکالین و نخست‌وزیران ایالت‌ها در کنفرانسی ویژه‌ی در ملبورن دیدار کرد. به پیش‌نهاد نامییر اجرای بسته‌ی انقباضی شدید برای مقابله با رکود (که به تفاهم‌نامه‌ی ملبورن معروف است) به تصویب حاضرین در کنفرانس رسید. این بسته شامل تراز کردن بودجه، متوقف کردن اسقراض از خارج از کشور تا پایان پرداخت تمامی بدهی‌ها، محدود کردن پرداخت وام‌های داخلی به طرح‌های تولیدی درآمدزا، کاهش هزینه‌های دولت (شامل هزینه‌های خدمات اجتماعی) و کاهش دست‌مزد بود.
اسکالین از اوت 1930 تا ژانویه 1931 به‌مدت چهار ماه و نیم را برای شرکت در کنفرانس سلطنتی در لندن گذراند. در این مدت با مدیرکل دادگاه عالی، ایزاک ایزاکس، ملاقات کرد و به‌شدت در مقابل خواستهی پادشاه جورج پنجم برای انتصاب یک بریتانیایی به‌عنوان فرمان‌دار کل استرالیا مقاومت کرد. هم‌چنین وی موفق شد دولت بریتانیا را متقاعد کند سود سالیانه‌ی پرداختی کشورهای مشترک‌المنافع به دولت بریتانیا را که 1.6 میلیون دلار بود کاهش دهند و طرح‌هایی برای کاهش تعرفه‌های مالیاتی دولت بریتانیا بر شراب استرالیا، میوه‌ی خشک و شکر ارائه کند.
در مدتی که اسکالین در لندن بود حزب کارگر استرالیا درخصوص روش اجرای تفاهم‌نامه‌ی ملبورن دچار چنددستگی عمیقی شد. جِی‌ای فِنتن و جِی‌اِی لیونز که در نبود اسکالین به‌ترتیب عهده‌دار مقام اجرایی نخست‌وزیر و وزیر دارایی بودند و از حامیان اجرای تفاهم‌نامه پیوستند. مخالفان آنها نیز به دو دسته تقسیم شدند، گروهی که طرف‌دار نظرات تئودور (وززیر دارائی پیشین) بودند و گروه دیگری که حامیان نخست‌وزیر نیوساوت‌ولز بودند.
اسکالین سه هفته بعد از بازگشت از لندن تئودور را به‌عنوان وزیر دارایی منصوب کرد و باعث رنجش فنتن و لیونز شد و آنها از کابینه استعفا دادند و خیلی زود به لیگ استرالیا پیوستند و به تاسیس حزب استرالیای متحد کمک کردند.
در دومین کنفرانس ویژه‌ی نخست‌وزیران ایالتی در فوریه 1931 اسکالین با جی‌تی لانگ بر سر موضوع سیاست‌گذاری رکود به اختلاف رسیدند. اسکالین پیش‌نهاد تئودور در افزایش اعتبار مالی از طریق بانک کامان‌ولث را پذیرفت. لانگ خواهان قطع بهره به حساب‌های خارجی و نیز کاهش سه درصدی سود وام‌های دولتی استرالیا شد. ماه بعد در انتخابات میان‌دوره‌ای هفتم مارس، لانگ و ای‌جی به پارلمان وارد شدند اما اسکالین به آنها اجازه‌ی شرکت در نشست حزب کارگر را نداد و به این ترتیب پنج عضو حامی لانگ از حزب کارگر استرالیا استعفا دادند و به همراه وارد گروه کارگر لانگ را تشکیل دادند که تعادل را در قدرت حفظ کرد. از آن پس حزب کارگر به سه گروه تقسیم شد: وفاداران به اسکالین، حامیان لانگ و از حزب روبرگردانندگان لیونز.
در ماه‌های مارس و آوریل 1931 مشکلات اسکالین با رابرات گیبسون از بانک کامان‌ولث و مجلس سنا به نقطه‌ی بحرانی رسید. گیبسون با پرداخت اعتبار بیش‌تر به اسکالین درصورتی موافقت می‌کرد که اسکالین حقوق بازنشستگی را کم کند که اسکالین نپذیرفت. تئودور به‌عنوان وزیر دارائی لایحه‌ای ارائه کرد که دولت می‌تواند برای بودجه‌ای را برای حمایت از خدمات رفاهی اجتماعی با استفاده از یادداشت‌های امانی تخصیص دهد اگرچه پارلمان این لایحه را نپذیرفت. این بن‌بست اسکالین را بر آن داشت تا سومین کنفرانس ویژه‌ی نخست‌وزیران ایالتی را از ماه مه تا ژوئن 1931 برگزار کند که نتیجه‌ی آن طرح‌های راهبرد نخست‌وزیران برای مقابله با رکود بود که توسط هر دو حزب کارگر استرالیا و استرالیای متحد ارائه شده بود.
این طرح‌ها در ماه ژوئن سال 1931 توسط دولت و اپوزیسیون تصویب شد، اما نیمی از پارلمان از حزب کارگر استرالیا بر علیه آن رای دادند. این طرح پنج راهبرد بنیادی را ارائه داد: (1) کاهش بیست درصدی در تمام هزینه‌های قابل تنظیم دولت (از جمله حقوق کارمندان و بازنشستگان دولت)، (2) کاهش بیست‌ودوونیم درصدی سود بدهی‌های داخلی دولت (یعنی اوراق قرضه استرالیا)، (3) افزایش مالیات فدرال و ایالتی، (4) کاهش نرخ بهره‌ی بانکی و (5) کمک به دارندگان وام‌های خصوصی.
دولت اسکالین در بیست‌وپنجم نوامبر 1931 در پی چالش‌های میان حامیان لانگ و تئودور در مجلس نمایندگان سقوط کرد و برگزاری انتخابات عمومی در تاریخ نوزدهم دسامبر 1931 اعلام شد.
اسکالین کمپین‌های انتخاباتی برای این انتخابات به راه انداخت و به‌طور موثری از رادیو به‌عنوان رسانه برای کارزار انتخاباتی‌اش استفاده کرد اما این انتخابات شکستی بزرگ برای حزب کارگر استرالیا و شخص اسکالین بود و حزب استرالیای متحد به رهبری لیونز در انتخابات پیروز شد.
کرسی‌های حزب کارگر به چهارده کاهش یافت و هفت وزیر پیشین از جمله تئودور پست‌های خود را از دست دادند.
اسکالین پس از از دست دادن دولت رهبر اپوزیسون شد و در اکتبر 1935 به‌دلیل بیماری از رهبری حزب کارگر استعفا داد. او پس از این عقب‌نشینی توسط پارلمان به‌عنوان حامی اصلاحات بانکی و کنترل اعتبارات به فعالیت مشغول شد و بعد از بازگشت حزب کارگر استرالیا به قدرت در هفتم اکتبر 1941 نقشی بسیار مهم اما غیررسمی را به‌عنوان مربی برای نخست‌وزیر جان کرتین و سپس جانشین او بن شیفلی ایفا کرد. وی در دسامبر 1949 و آستانه‌ی تشکیل هجدهمین پارلمان به‌دلیل وضع نامناسب جسمانی بازنشسته شد.
اسکالین در بیست‌وهشتم ژانویه 1953 درگذشت و در آرام‌گاه عمومی ملبورن به خاک سپرده شد.
[1] رکود بزرگ یا ایستایی بزرگ به رکود گسترده‌ی اقتصادی جهان، یک دهه پیش از شروع جنگ جهانی دوم گفته می‌شود. شروع بحران بزرگ در دنیا با نوسان، اما در اغلب کشورهای جهان از سال ۱۹۲۹ بوده و پایان آن اواخر دهه ۱۹۳۰ یا اوایل ۱۹۴۰ بوده‌است. بحران بزرگ را می‌توان عمیق‌ترین، طولانی‌ترین و گسترده‌ترین بحران اقتصادی قرن بیستم دانست.
آرشیو...نخست وزیران استرالیا از ابتدا تا کنون
اولین نخست وزیر استرالیا - ادموند (تونی) بارتون ( Edmund Barton )
دومین نخست وزیر استرالیا - آلفرد دیکین ( Alfred Deakin )
سومین نخست وزیر استرالیا - کریس واتسون ( Chris Watson )
چهارمین نخست وزیر استرالیا - جورج رِید ( George Reid )
پنجمین نخست وزیر استرالیا - اندرو فیشر ( Andrew Fisher )
ششمین نخست وزیر استرالیا - جوزف کوک (Jozef Cook)
هفتمین نخست وزیر استرالیا - بیلی (ویلیام) هیوز (Billy Hughes)
هشتمین نخست وزیر استرالیا - استنلی بروس Stanley Bruce)
برداشت از
http://www.nma.gov.au/primeministers/james_scullin