تاریخ نظامی استرالیا

استرالیایی ها در جنگ - مرور کلی تاریخ نظامی ارتش استرالیا / قسمت دوازدهم (12) -جنگ ويتنام از 1962 تا 1975

توسط مدیر

تاریخ ارسال: Monday, 10 June 2019

استرالیایی ها در جنگ - مرور کلی تاریخ نظامی ارتش استرالیا / قسمت دوازدهم (12) -جنگ ويتنام از 1962 تا 1975

تاریخ همیشه در میان مطالبی قرار دارد که خواندن و دانستن آن می‌تواند جذاب و شنیدنی باشد.

بر همین اساس همکاران مان در بخش تحریریه رادیو نشاط استرالیا ، اقدام به مرور کلی تاریخ نظامی ارتش استرالیا برای آشنای هر چه بیشتر شما علاقمندان به گذشته و حال این کشور پهناور نموده اند.

مترجم.. مهرداد سیفی

مقدمه-درسلسله مقالات زير به مطالعه و بررسي نبردهايي كه استراليا از ابتداي تشكيل در قرن هجدهم ميلادي (كه از سيدني كاو آغاز شد)، تا سالهاي اخير كه بعنوان نيروهاي پاسدار صلح تحت فرماندهي سازمان ملل متحد و همچنين جنگهاي اول و دوم خليج فارس مشاركت داشت پرداخته مي شود.
لازم به ذكر است كه بخش يادبود تاريخ نظامي تهيه مطالب مورد نياز را بر عهده داشت.

قسمت دوازدهم (12) -جنگ ويتنام از 1962 تا 1975

در طول ماههاي جولاي و آگوست 1962 با ورود تيم مربيان آموزش نظامي استراليا[1] به ويتنام، مشاركت اين كشور در جنگ ويتنام آغاز گرديد. در صورتيكه فرماندار كل انتشار خبر رسمي آن را تا 11 ‍ژانويه 1973 به تعويق انداخت. علاوه بر اين، گروه ديگري از سربازان نيز براي حفاظت از ساختمان سفارت اين كشور درويتنام جنوبي به سايگون فرستاده شده بودند؛ كه در 1973،پس از اتمام جنگ ، به كشور بازگشتند.

علاوه بر اين ؛شصت و دو هزار استراليايي شامل سربازان پياده نظام – كه بيشترين تعداد نيروها را تشكيل مي دادند- در كنار يگان هاي هوابرد، دريايي و گروهي از داوطلبان غيرنظامي در ويتنام حضور داشتند، كه تا پايان جنگ ، پانصد و بيست و يك نفر از آنها جان خود را از دست داده و سيصد نفر نيز زخمي شدند. البته اين مداخله يك سري انتقادات و اعتراضات را هم به دنبال داشت كه حوادث اولين رفراندم براي سربازگيري درجريان جنگ جهاني دوم در استراليا را تداعي مي كرد. بسياري از مخالفان به بهانه هاي گوناگون دستگير، جريمه يا روانه زندان مي شدند. استقبال سرد مردم از سربازاني كه از جنگ ويتنام برگشته بودند، يكي از نشانه هاي نارضايتي عمومي مردم به شمار مي رفت.

در دهه 1960 استراليا به پيروي از سياست هاي ضد كمونيستي امريكا در آسيا و اروپا، پشتيباني خود را از دولت ويتنام جنوبي اعلام كرد. از طرف ديگر با شدت يافتن جنگ در ويتنام در فاصله سال هاي 1962 تا 1963 ،دولت ويتنام جنوبي از امريكا و هم پيمانانش در خواست كمك نظامي كرد. استراليا در واكنش به اين تقاضا سي نفر مشاور را در فاصله ماههاي ژوئن تا آگوست و در قالب تيم آموزش نظامي ( Team) در ويتنام مستقر كرده و بدين ترتيب نخستين قدم براي مداخله نظامي در اين كشور برداشته شد. متعاقبا در آگوست 1964 هواپيماي باري كاريبو[2] متعلق به نيروي هوايي سلطنتي[3]، در فرودگاه بندر وونگ تائو[4] به زمين نشست.

در اوايل سال 1965 وقتي مشخص شد كه نيروهاي ويتنام جنوبي روز به روز ضعيف تر شده و توان مقاومت در برابر كمونيست هاي ويتنام شمالي و حاميانشان در كره شمالي را از دست داده اند؛ امريكا تصميم گرفت تا علاوه بر درخواست كمك نظامي از متحدانش، تعداد نيروهاي خود در ويتنام را به دويست هزار نفر افزايش دهد. از طرف ديگر استراليا نيز در ژوئن 1965 گردان يكم از هنگ يكم سلطنتي [5] خود را براي حضور در كنار يگان هوابرد 173D امريكا به بندر بين هوآ [6] اعزام كرد.

Iroquois helicopters land to take members of 7RAR back to Nui Dat after completion of Operation Ulmarra, August 1967. AWM EKN/67/0130/VN

يك سال بعد، در مارس 1966 دولت استراليا با هدف چشمگيرتر نشان دادن حضورش در ويتنام جنوبي ، نيروهاي مخصوص[7] شامل دو گردان سرباز پياده - كه بر اساس طرح خدمت وظيفه عمومي[8] مصوب سال 1964 وارد ارتش شده بودند - و اسكادران هوانيروز به همراه هليكوپترهاي ايروكوئيس[9] را جايگزين گردان يكم در ويتنام كرد تا پس از استقرار در پادگان نظامي نويي دات[10] در استان فوك تويي[11] و تعيين حوزه عملياتي ، خود را براي اجراي ماموريت هاي مورد نظر آماده كنند. البته لازم به ذكر است كه همه هنگ هاي نه گانه استراليا در بازه هاي زماني متفاوت به يگان نيروهاي مخصوص ملحق شده بودند. بنحوي كه گاه تعداد نيروهاي استراليايي مستقر در ويتنام به هشت هزار و پانصد نفر مي رسيد. يگان نيروهاي مخصوص پس از اتمام ماموريت در سال 1971 ،منحل شد. در سال 1967 اسكادران سوم نيروي هوايي سلطنتي[12] به استعداد بمب افكن هاي كانبرا[13] به همراه چند فروند ناوشكن نيروي دريايي سلطنتي[14]، تيم غواصان مين روب و هلي كوپتر در اكتبرهمان سال براي همراهي نيروهاي ايالات متحده وارد ويتنام شدند.

در آگوست 1966 نبرد شديدي بين كمونيست هاي ويتنام شمالي ونيروهاي هنگ ششم استراليا[15] در نزديكي لانگ - تاون[16] ميان جنگل درختان كائوچو به وقوع پيوست ، كه در نوع خود بي نظير بود. در جريان اين درگيري يكصد و هشت نظامي از يگان دي كوي[17] تا رسيدن نيروهاي كمكي در صبح روز بعد، مقابل حدود دو هزار نفر از نيروي مهاجم مقاومت كردند. هرچند قرار بود كه نيروهاي پشتيباني زودتر خود را به صحنه نبرد برسانند، اما وجود موانع طبيعي از جمله رودخانه – كه بايد از عرض آن عبور مي كردند – و همچنين درگيري هاي پراكنده در طول مسير، سرعت حركت آنها را كندتر كرده بود. در هر حال، در پايان اين عمليات كمونيست ها با به جاي گذاشتن 245 كشته و تحمل خسارات سنگين مجبور به عقب نشيني شدند. در جبهه مقابل نيزهفده استراليايي كشته و بيست و پنج نفر مجروح شدند. همچنين يكي از مجروحان نيز به علت شدت جراحت، پس از چند روز جان خود را از دست داد.

در 30 ژانويه 1968 ، هم زمان با تعطيلات سال نو قمري در ويتنام ( عيد تت[18])، شورشيان ويت كونگ[19] با همكاري ارتش ويتنام شمالي حمله گسترده اي را به بيشتر شهرها ، شهرك ها و تاسيسات نظامي ويتنام جنوبي ترتيب دادند. در نهايت اين نبرد كه به "جنگ تت" معروف شد، با شكست و عقب نشيني كمونيست ها به پايان رسيد. يكي از اتفاقات مهم اين نبرد ، حمله ويت كونگ ها به مقر نظاميان استراليا در نويي داي[20] در نزديكي باريا[21] بود كه در نهايت به شكست سنگين مهاجمان منجر شد.اين پيروزي براي ايالات متحده به عنوان يك پيروزي استراتژيك به شمار مي رفت. اما در داخل امريكا ، موج اعتراضات گروه هاي مختلف مردم به مشاركت اين كشور در جنگ ويتنام به راه افتاد. از طرف ديگر دغدغه پايان پيروزمندانه جنگ ،براي برنامه ريزان جنگ در ايالات متحده به يك مشكل تبديل شده بود.

تا سال 1969 دامنه اعتراضات به مشاركت و حضور سربازان استراليا در جنگ ويتنام به سرتاسر كشور كشيده شد. مخالفان با به راه انداختن پويش "ثبت نام نكن[22]" تلاش ميكردند تا مانع پيوستن جوانان به ارتش و رفتن آنها به جنگ شوند. از طرف ديگر،افزايش مخالفت ها و راهپيمايي هاي اعتراض آميز در ايالات متحده، دولت را مجبور كرد تا با اجراي سياست ويتنامي كردن جنگ[23] ( سپردن ادامه جنگ به دست دولت ويتنام جنوبي) به تدريج نيروهاي خود را از اين كشور خارج نمايد. با اينحال مقرر گرديد كه گروهي از نظاميان استراليايي جهت آموزش ارتش محلي و مردمي ويتنام جنوبي همچنان در استان فوك تويي باقي بمانند.

در اواخر ژانويه1970 نيروهاي مشترك ايالات متحده و ويتنام جنوبي به منظور سركوب كمونيست ها با عبور از مرز، وارد خاك كامبوج شدند.در جريان اين تهاجم سنگين شمار زيادي از نيروهاي دشمن كشته و انبارهاي آذوقه و مهمات آنها نابود گرديد. اما اين سلسله عمليات تبعات منفي ديگري نيز در پي داشت. زيرا باعث شد تا تعداد افراد بيشتري به نام دفاع از كشور به گروه كمونيستي خمرهاي سرخ[24] ملحق شوند. مبارزات ضد دولتي خمرهاي سرخ ، سرانجام به سقوط دولت كامبوج و به قدرت رسيدن اين گروه در آوريل 1975 منجر شد. در دوره حاكميت مستبدانه و همراه با خفقان و فشار خمرهاي سرخ ،تعداد زيادي از مردم به جوخه هاي مرگ سپرده شدند. همچنين به راه افتادن جنگ داخلي در كامبوج ، يكي ديگر از پيامدهاي تلخ حاكميت خمرهاي سرخ بود كه هنوزهم به پايان نرسيده است.

Vung Tau, Vietnam: door-gunner from No. 9 Squadron, RAAF, using twin-mounted M60 machine-guns.

همراه با فرسايشي شدن جنگ، روز به روز بر دامنه اعتراضات در ايالات متحده ونيز استراليا افزوده مي شد. به عنوان مثال، در جريان سلسله راهپيمايي هاي معروف به موراتوريوم[25] كه در فاصله سالهاي 1970تا 1971 اتفاق افتاد حدود دويست هزار استراليايي شركت داشتند.

در اواخر سال 1970 دولت استراليا نيز دستور بازگشت تدريجي نيروهايش از ويتنام را صادر كرد. بدين ترتيب در مرحله اول هنگ ششم خاك ويتنام را ترك كرد؛ با اينحال تلاش شد تا در كنار محدود كردن حوزه عملياتي نيروهاي به جاي مانده و استقرار آنها فقط در استان فويي توي، توان رزمي و تسليحاتي آنها تقويت گردد. در7 نوامبر سال 1971آخرين هنگ استراليا، نويي دات را ترك كرده و به كشور بازگشت. ولي گروهي از مستشاران نظامي اين كشورهمچنان در ويتنام ماندند. تا اينكه سرانجام اين گروه نيز پس از دو و نيم سال حضور در ويتنام در دسامبر 1972 وارد استراليا شدند.

A wounded digger, hurt in a booby-trap explosion, is evacuated to Vung Tau.
AWM COL/67/0140/VN

در ژانويه 1973 فرماندار كل فدراسيون استراليا طي انتشار اعلاميه اي، به مداخله و حضور سربازان اين كشور در جنگ ويتنام اعتراف كرد. ولي ديگر تا اين زمان ،هيچ نظامي استراليايي – غير از محافظان ساختمان سفارت خانه – در ويتنام حضور نداشتتند.

Phuoc Tuy province, South Vietnam, November 1966: 6RAR soldiers follow an armoured personnel carrier (APC) during Operation Ingham, a "search and destroy" mission.
AWM P01404.028

در اوايل سال 1975هجوم شديد كمونيست هاي مستقر در شمال ويتنام جنوبي در نهايت به تصرف سايگون منجر شد. دولت استراليا به منظور همدردي با آوارگان اين نبرد، جابجايي انها و به ويژه كمك به كودكاني كه والدينشان را از دست داده بودند ، يك فروند هواپيماي هركولس[26] حامل وسايل و تجهيزات مورد نياز را به ويتنام ارسال كرد. در بازگشت،اين هواپيما همه كاركنان سفارت خانه را نيز به كشور باز گرداند.